VOLG JE HART ALS JE WEET WAT JE WILT – WAT ER OOK GEBEURT. EN HOOP DAARBIJ OP EEN BEETJE GELUK.

Een paar jaar geleden kocht ik in het winkeltje van de Sanjūsangen-dō-tempel in Kyōto een kalligrafie die dat in prachtig oud-Japans verwoordt: ‘Nichi nichi kore kōjitsu.’

Ik heb mijn passie voor Japanse kunst en cultuur, voor zijn oude tradities, gevolgd en heb Japankunde gestudeerd. Als deelvakken koos ik antropologie en archeologie; ver weg en terug in de tijd. Dat trok me altijd. 

Ik gaf dat onderzoekende, speurende in mij een plek in mijn promotie in de bedrijfskunde en in mijn werk als universitair docent en onderzoeker aan diverse Nederlandse universiteiten. En – waar kon het beter?– in mijn loopbaan als strategisch adviseur bij de Nationale Politie.

Al die tijd is mijn plezier in kunst in al haar uitingen gebleven en ik voel een behoefte om met mijn handen te scheppen. Het werd keramiek. Niet zo gek als ‘halve’ archeoloog. Al die prachtige scherven, letterlijk duizenden gingen er door mijn handen tijdens archeologische opgravingen. De broze textuur van bronstijd-keramiek, de inkervingen op vroeg-Slavische kommen. Metershoge okerkleurige amforen op de bodem voor de kust van Corsica, Romeinse olielampjes in een slam van twee meter diep in een baai in Israël. En dan, op de laatste dag van de onderwaterexpeditie voor de kust van Takashima/Japan, zie ik ineens in mijn schijnwerperlicht een grijze celadon-vaas uit de Yuan-periode. Opnieuw bewijs dat de restanten van de vloot van Koeblai Khan hier liggen. In de 13de eeuw probeerde hij vergeefs Japan te veroveren.